دوش می سوختم از این آتش
آه اگر امشبم بود چون دوش
گفت خندان که هین پیاله بگیر
ستدم گفت هان زیاده منوش

هاتف اصفهانی

شیریم سر از منت ساطور کشیده
قصاب غرض را نه سگ پای دکانیم
پروانه.ای از شعله ما داغ ندارد
هر چند که چون شمع سراپای زبانیم
// وحشــــــــــــــی //

من و شب ها و درد انتظار و دل طپیدن ها
نصیحت های نیک اندیشیت گفتیم و نشنیدی
چها تا پیشت آید زین نصیحت ناشنیدن ها
پر و بالم به حسرت ریخت در کنج قفس آخر

هاتف اصفهانی

روی نگـــــار در نظرم جلـــــــوه مـــــــــی نمود
وز دور،بــــــوسه بر رخ مهــــــــتاب میــــــــزدم
چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ
فالی به چــــشم و گــــــوش درین باب میزدم // حــــــــــــافظ //

مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
خیر مقدم چه خبر یار کجا را کدام
یارب این قافله را لطف ازل بدرقه باد
که از وخصم به دام امد و معشوقه به کام

ما نگوییم که بد و میل به نا حق نکنیم
جامه .. سیه و دلق خود ازرق نکنیم
عیب درویش و توانگر،به کم و بیش بد است
کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم // حافظ //

مرا مادرم نام مرگ تو کرد
زمانه مرا پتک ترگ تو کرد
کشانی بدو گفت بی​بارگی
به کشتن دهی سر به یکبارگی
فردوسی

یارب! چه فرخ طالعند، آنانکه در بازار عشق
دردی خریدند و غم دنیای دون بفروختند
در گوش اهل مدرسه، یارب! بهائی شب چه گفت؟
کامروز، آن بیچارگان اوراق خود را سوختند

شیخ بهایی

درين گلشن اگر صد روي از بار
شود چون خارپشتي دستت از خار
ز جوشن دادنش در دست با دست
که آن جوشن به ماهي نيز دادست
عطار نیشابوری

تا باد صبا پیچ سر زلف تو وا کرد
بر خود، چو سر زلف تو پیچیده ام امروز
هشیاریم افتاد به فردای قیامت
زان باده که از دست تو نوشیده ام امروز

شیخ بهایی