شیخ صنعان پیر عهد خویش بود
در کمال از هر چه گویم بیش بود
شیخ بود او در حرم پنچاه سال
با مرید چارصد صاحب کمال

عطار نیشابوری

لبش با دیگری در بذله گویی
نهانی غمزه اش در رازجویی
تبسم را به دلجویی نشاند
نظر سویت به جاسوسی دواند

وحشی بافقی

در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
در دیده ی بیدارم پیدایی و پنهانی
من زمرمه ی عودم تو زمزمه پروازی
من سلسله ی موجم تو سلسله جنبانی

محمد حسن رهی معیری

یک یک ز نشان فراتر افتاد
هر تیر که از کمان ما جست
آتش به سپهر زد شراری
کز آه شررفشان ما جست

هاتف اصفهانی

تو از هر که باز آیی بدین خوبی و زیبای
دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی
ملامت گوی بی حاصل ترنج از دست نشاسد
در آن معرض که چون یوسف جمال از پرده بنمایی

سعدی

یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست
رحم گویا در دل بی رحم آن مه پاره نیست
کو دلی کز آن دل بی رحم سنگین نیست چاک
کو گریبانی کز آن چاک گریبان پاره نیست

هاتف اصفهانی

تو با این حسن نتوانی که روی از خلق در پوشی
که همچون آفتاب از جام و حور از جامه پیدایی
تو صاحب منصبی جانا ز مسکینان نیندیشی
تو خواب آلوده ای بر چشم بیداران نبخشایی
سعدی

یک جو وفا ندیدم از روی خوب هرگز
دیدم تمام هر کَس این دارد آن ندارد
بر من نه از ترحم کم کرده یار بیداد
تاب جفا ازین بیش در من گمان ندارد

هاتف اصفهانی

دل را به زلف پرچین تسخیر میتوان کرد
این شیر را به مویی زنجیر میتوان کرد
هر چند صد بیابان وحشی تر از غزالیم
ما را به گوشه ی چشم تسخیر میتوان کرد

صائب تبریزی

در پیش بیدلان جان، قدری چنان ندارد
آری کسی که دل داد پروای جان ندارد
پرسی ز من که دارد؟ زان بی نشان نشانی
هر کَس ازو نشانی دارد نشان ندارد

هاتف اصفهانی