مرا نصیب غم آمد، به شادی همه عالم
چرا که از همه عالم، محبت تو گزیدم

چو شمع خنده نکردی، مگر به روز سیاهم
چو بخت جلوه نکردی، مگر ز موی سپیدم

مهرداد اوستا

مشت بر ديوارها ميكوفت
روزني را جستجو مي كرد
در درونم راه ميپيمود
همچو روحي در شبستاني

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود
راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک
بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود

دلا غــــافل ز سبحـــانی چه حاصل

مطیع نفس و شیطــانی چه حاصل

بــود قــــدر تــــو افــــــزون از ملایک

تـــو قـدر خود نمی دانی چه حاصل


باباطاهر

لاف غم عشق تو ذکر همه مردم ...............اما بنگر به دلها ، خوب است نمی آیی

یک شام سه شنبه را در کوی تو می آیند............اما دلشان اینجاست خوب است نمی آیی

یکــــی درد و یکـــی درمون پسندد

یکـــی وصل و یکی هجرون پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجرون

پسنـــدم آنچـــه را جـــانون پسندد


باباطاهر

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان رادر وقت توانایی
مشتاقی ومهجوری دور ازتو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پا یاب شکیبایی

یـــاد رخســـــار تـــــــو را در دل نهــــان داریــــم ما
در دل دوزخ بهــــشت جــــــــاودان داریـــــــــــم ما

در چنین راهــــی کـــه مـردان توشه از دل کرده.اند
ساده لوحــــی بین کــــه فکـــــر آب و نان داریم ما


صائب تبریزی

اختر ما نیست در دور قمر
لاجرم فوق ثریا می رویم
همت عالی است در سرهای ما
از علی تا رب اعلا می رویم

منـــزل مــــا هــــم رکاب مــــاست هر جا می.رویم
در سفـــــرها طــــــالـــــــــع ریگ روان داریــــــم ما

چیست خـــــاک تیـــــره تـــــا باشد تمـــاشاگاه ما
سیـــــرها در خــــــویشتن چـــون آسمان داریم ما


صائب تبریزی